سنگ های آسمانی در منظومه شمسی

منظومه شمسی در معرض برخورد با سنگ هایی قرار دارد که از زمان تشکیل یافتن سیاره ­ها به جا مانده­ اند. سیاره نماها (asteroids) و شهابها (meteorites) از این گروه سنگ ها می­ باشند. اولین سیاره نمایا سیارک توسط ستاره شناس ایتالیایی «Giusepppe piazzi» در اول ژانویه 1801 کشف و «Ceres» که الهه نباتات در روم باستان بود نامیده شد. این سیاره نما، در فاصله­ ای متوسط از خورشید، به میزان کمتر از 8/2 واحد نجومی (8/2 برابر فاصله زمین تا خورشید) قرار دارد و 6/4 سال طول می­ کشد تا گردش خود به دور خورشید را تکمیل کند. بزرگ ترین سیاره نما قطری در حدود 1000 کیلومتر دارد. تصور می­ شود که جرم آن در حدود 30% جرم کل تمام سیاره نماها باشد. تنها سه سیاره نمای ,Ceres ,Vesta Pallas، هریک قطری برابر 500 کیلومتر دارند و تخمین زده می­ شود که حداقل 000/100 سیاره نما وجود داشته باشند که قطر آن ها حدود یک کیلومتر باشد اما بیش از 200 سیاره نما وجود دارند که قطرشان به 1000 کیلومتر می رسد. زمانی تصور می­ شد که سیاره نماها قطعات حاصل از تلاش یک سیاره پیشین می­ باشند. اما اگر همه سیاره نماها قطعات حاصل از تلاش یک سیاره پیشین می­ باشند. اما اگر همه سیاره نماها را با هم به صورت واحد درآوریم، این واحد حدود 5 درصد جرم ماه را تشکیل می ­دهد. و این مقدار ماده تنها قادر به تشکیل پیکره ­ای به عرض 1500 کیلومتر است. اکنون اغلب ستاره شناسان معتقدند که سیاره نماها اجرامی می­ باشند که از 4500 میلیون سال پیش یعنی از زمان تشکیل سیاره­ ها،  به جای مانده­ اند. این قطعات هرگز نتوانستند بهم بپیوندند تا یک سیاره واحد را به وجود آورند.